Preek de stilte

Gisteren was ik op een trouwfeest. “Een” is meer dan bepalend genoeg; iedereen weet toch om welk trouwfeest het gaat (of misschien ook niet, maar daar gaat het niet om). De receptie van dat feest ging door in een hippe zaal met grote en leuke affiches aan de muren. De leukste kreeg mijn volledige aandacht toen ik in een (overigens heel aangenaam) gesprek met een jongedame die ik al lange tijd niet meer gezien had, verzeild raakte. Er stond “Preek de stilte.” Heerlijk toch. “Preek de stilte.”

Ik moest even terugdenken hoelang het geleden was dat ik stil geworden was. Wonder boven wonder was dat eigenlijk nog niet heel lang geleden. Vorige donderdag zat ik op de trein naar Antwerpen. De zon speelde op en met mijn gezicht. Op het punt staande mijn boek te openen en te beginnen lezen (dat pleegt men al eens te doen als men een boek opent), kwam ik tot het besef dat het een veel beter idee was dat niet te doen en gewoon van de zon te genieten. Zwijgend, mediterend, niet verstoord wordend door de gedachten van iemand anders op papier, maar zélf nadenkend. (Laat alle mopjes op dit inkoppertje maar gauw komen, dan zijn we er vanaf.)

Vandaag dan maar opnieuw. Stilte. Geen muziek, of toch niet heel veel en dan een stuk zachter dan ik normaal gewoon bent. Stilte. Geen boeken, of toch niet heel veel en dan gemakkelijker verteerbaar dan mijn boeken normaal zijn. Stilte. Geen werk, of toch niet heel veel en dan van een andere aard dan ik normaal gewoon ben. Ik merk dat stilte niet vanzelfsprekend is, maar dat ik het toch mag ontdekken. Ik ben een ontdekkingsreiziger, en al reizend ontdek ik dat er nog veel te ontdekken is.

Gisteren, tijdens mijn gesprek met de jongedame, verplaatste ik me even zodat de hele affiche zichtbaar werd. Bleek dat de lamp voor de onderste boog van de “B” hing. “Breek de stilte.” Wat een stomme affiche.