Wat is nu de directe aanleiding voor mijn opnieuw geconfronteerd worden met het gebrek aan esthetiek in de kerk? Wel, als ik heel eerlijk ben: het zien van God in schoonheid heb ik zélden in de kerk.
Een paar dagen geleden was ik Marcus 14:32-42 aan het lezen – volgens mij een van de mooiste en meest intensieve gedeeltes van het Marcusevangelie, terwijl op de achtergrond Hollow Crown van Architects speelde. Ik weet dat het liedje over iets helemaal anders gaat, maar de muziek van dit prachtige nummer, samen met de vaak herhaalde zin in het lied: “There must be an easier way” en Jezus’ persoonlijke woorden: het leek allemaal samen te komen. Ik ben telkens onder de indruk van het Bijbelgedeelte, maar wanneer iemand het in een preek uitlegt, ben ik dat niet per se meer. Nee, ik ben meer aangeraakt wanneer het verhaal voor zichzelf kan spreken en de contextfactoren het verhaal net versterkt in plaats van het uit elkaar te trekken.
Ik ben meer onder de indruk van het sterven van Aslan in The Lion, The Witch and The Wardrobe dan wanneer iemand mij het evangelie cognitief uitlegt. Ik word sneller stil wanneer ik het gebed van August Burns Red in Redemption hoor, dan wanneer ik het zondagmorgen tien Opwekkingsliedjes zing. Als ik mag kiezen tussen een preek over “komt, allen die vermoeid en belast zijt” of de interpretatie van Thrice van dit vers, dan kies ik onmiddellijk voor het prachtige Come All You Weary, dat me nooit onberoerd laat en dat me meer laat voelen wat die rust bij God betekent dan gelijk welke verbale uitleg.
Maar niet enkel over “theologische” vraagstukken, maar ook over pastorale vraagstukken hebben esthetische antwoorden vaak meer te zeggen. Het donkere Crumbs for the Murder van Destroy The Runner heeft me meer getroost dan de woorden van mensen om me heen toen ik onverwacht alleen kwam te staan, niet omdat de tekst zei dat het wel goed zou komen, maar net omdat de tekst en heel het lied schreeuwt om een uitweg en er in de laatste strofe enkel een klein spoor van hoop komt te kijken … dat maakt het zoveel echter dan wat woorden (al ben ik ervan overtuigd dat die goedbedoeld waren).
Wat met ethische vraagstukken? Nadenken over euthanasie krijgt een heel andere dimensie bij Clint Eastwoords Million Dollar Baby. Multiculturaliteit laat je niet onberoerd na het bekijken van Crash. Of hoe kun je ooit tevreden zijn met enkel wat pedagogische weetjes en geen innerlijke drijfveer na het zien van Le Fils van de gebroeders Dardenne.
Ik heb bij al deze en zoveel meer cultuurproducten gemerkt dat ze vaak veel transformatiever zijn dan het beperkte scala dat in onze kerken aan bod komt. Mijn leven wordt veranderd omdat ik in films, boeken, muziek Gods opdracht herken, een hernieuwde opdracht, een uitdaging. Zoals ik de vorige keer al zei, Jezus gebruikt vaak zelf verhalen en beelden, maar ook de profeten doen het constant, de psalmisten ook, net als de Prediker. Misschien moeten we eens kijken naar wat onze rijke traditie te bieden heeft en ons afvragen hoe we dat vandaag kunnen gebruiken.
Niet om emotioneel geprikkeld te worden, maar om getransformeerd te worden – veranderd te worden naar het beeld van Jezus Christus.
Leave a Reply