Schizofrenie

Mijn ene IK:
Ik wil geen problemen veroorzaken. Paulus roept in Romeinen 14 op om geen aanstoot te geven aan mensen. Ik wil dat ook oprecht niet doen. Mensen zijn belangrijk. En hoe gefrustreerd ik soms ook word door kortzichtigheid, ik wil diplomaat zijn. Subtiele manieren vinden om mensen aan het denken te zetten. Mijn medemens benaderen op zijn terrein, ook al voel ik me daar wat onveilig. Ik wil als Paulus zijn die oproept om aan te passen naargelang de omgeving (1Ko9:19-23). Ik wil in een rijke traditie wandelen. Ik wil bijdragen aan de verhoring van Jezus’ gebed om eenheid onder zijn volgelingen (Jh17:21-23).

Mijn andere IK:
Ik wil niet binnen de gevestigde kaders wandelen. Paulus is in zijn brieven nooit bang om zijn lezers te wijzen op hun verkeerde beelden, ook al weet hij dat dit in eerste instantie niet in goede aarde zal vallen (lees bijvoorbeeld zijn bezorgdheid over zijn eerste brief in 2Ko7:8-16). Mensen zijn belangrijk. Ik wil uitdagend zijn, niet omdat mensen de rug naar de traditie zouden toekeren, maar omdat ze niet in blind traditionalisme zouden vervallen. Ik geloof dat er constant verandering nodig is. Als we ons gaan settelen in de huidige situatie, dan zijn we verkeerd bezig. Er is altijd verbetering mogelijk. En we mogen niet stoppen zolang we die niet bereikt hebben. Ik wil als Jezus zijn die de gevestigde waarden in vraag stelt en mensen zo oproept tot een verdieping van hun geloof (cf. Lc20).

En nu rest mij alleen: balanceren tussen mijn twee persoonlijkheden. Zonder schizofreen te worden. Zonder ik-gericht te zijn. Mensen zijn namelijk belangrijk.