Pulk

Daar zaten we dan, hij en ik, ons beiden heel bewust dat we niet in het gezichtsveld van de andere treinreizigers zaten. Hij was de Metro aan het lezen. Ik had hem eerder tegen een sociale student horen zeggen dat hij journalistiek studeerde. Het leek me alsof hij op zoek was naar taalfouten in de krant. Misschien voor een taak of zo. Ik las ‘Je leeft maar twee keer’ van Ian Fleming. You Only Live Twice is de allereerste James Bond-film die ik ooit gezien heb en het boek smaakte me dan ook enorm.

In ieder geval we gingen beiden op in onze lectuur en dat werd al gauw visueel zichtbaar. Ik rolde het bolletje tussen mijn vingers heen en weer tot het perfect was om weg te schieten en dat deed ik dan ook. Plotseling besefte ik me dat ik op de trein zat – een openbare plek – en dat op openbare plekken over het algemeen niet geapprecieerd wordt dat je in je neus pulkt. Ik was al aan het zoeken naar een manier om hypocriet te doen alsof ik eelt op mijn vingers aan het weg wrijven was of vervelende muggen probeerde weg te jagen (dat laatste is natuurlijk veel moeilijker wijs te maken op de eerste dag van de winter). Ik keek op en zag echter dat de journalist in spe zijn pink half in zijn linkerneusgat had geramd. Met een gerust gemoed begon ik weer pulkjes te jagen. Zalig. Hij en ik. In de trein. En maar rollen en schieten.