Ivoren toren

Universiteiten in de ganse wereld proberen de laatste jaren heel erg af te raken van het ‘ivoren toren’-imago (het ITI). De academici zouden niet meer kunnen doordringen tot de practici. De theorie die aan de universiteiten beoefend wordt, raakt niet (meer?) tot bij de praktijk. Soms wordt dat op bewonderenswaardige wijze geprobeerd én gerealiseerd, maar mijn ervaring is dat het vaak een eerder klungelige poging is, om niet te spreken van tragikomisch.

Dat was ook het geval gisterenavond op de diploma-uitreiking van de pedagogische wetenschappen. Het willen afraken van het ITI werd in het slotwoord van de vice-rector (net voor het Vlaamse en het Belgische volkslied, jawel je leest het goed) mooi uit de doeken gedaan. Spijtig genoeg waren het vijgen na Pasen, want eerder die avond had een gastspreker het woord gekregen. Die begon heel nauw uit de doeken te doen welk onderzoek hij voerde naar het leerproces van leerkrachten. Op een diploma-uitreiking. Nu begrijp ik enigszins de poging om opnieuw wat theorie aan te bieden terwijl al heel wat van mijn klasgenoten daadwerkelijk in de praktijk staan met als doel theorie en praktijk wel heel dicht bij elkaar te brengen. Dat de gastspreker daar inhoudelijk hoegenaamd niet in geslaagd is, was af te lezen van zowel studenten als ouders. Voor de meesten kon de Nederlandse bezoeker (ze hadden speciaal iemand van de universiteit Leiden uitgenodigd) gerust gewoon in het Mandarijns spreken en dan zouden ze er nog net evenveel van begrepen hebben.

Het is mijn oprechte verlangen dat ik niet zo word. Ik vind het belangrijk om theoretische achtergrond te hebben. Maar wat zou dat nutteloos zijn als ik er praktisch niets mee kan aanvangen. Als jullie lezer het gevoel hebben dat ik het ITI help versterken, spreek me daar alsjeblieft over aan. Het is belangrijk dat ik met wat ik geleerd heb, ten dienste kan staan van de maatschappij in het algemeen en heel concreet ten dienste van jullie.