“Nieuw geloof”

Ik val meestal niet met de deur in huis, maar vroeg of laat wanneer ik met iemand in gesprek ga, komt ter sprake dat ik christen ben. Dat kan zijn doordat ze horen dat ik theologie ga doen, of door dat we over mijn bezigheden aan het praten zijn, of… In veel gevallen willen mensen dan niets meer weten. In minstens evenveel gevallen krijg ik dan de vraag: “Is dat dan het ‘nieuw geloof’?” Vroeger ging ik dan altijd in op wat we precies geloven. Deze week kreeg ik opnieuw dezelfde vraag en ik gooide het over een andere boeg: “Wat bedoel je precies met ‘nieuw geloof’?” Eventjes een pijnlijke stilte. “Wel, die mensen die aan de deur komen,” kreeg ik als antwoord. Het is bij mijn weten lang geleden dat er vanuit onze gemeente nog deur-aan-deurevangelisatie geweest is (andere vormen van evangelisatie zijn toepasselijker vandaag), dus maakte ik de logisch daaruit volgende opmerking: “Ah, je bedoelt de Jehovah’s getuigen”, en pas daarna begin ik wat meer uitleg te geven over wat we geloven.

Op zich lijkt dit geen groot verschil, maar dit is het wel. In het eerste geval begin ik zo snel mogelijk zelf te vertellen en te ‘overspoelen’. In het tweede geval luister ik eerst. Ik heb te vaak de neiging om elke seconde dat ik bij iemand ben te willen vertellen over wat ik geloof. Met als gevolg dat ik constant zelf aan het woord ben. Christendom als ‘dominante’ godsdienst? Mijn luisterend oor kan vaak meer betekenen dan een urenlange rede. Het toont het christendom in de praktijk. Het toont hoe belangrijk God mensen vindt en hoe belangrijk wij het vinden meer als die God te worden. Er is niets verkeerd met het praten over wat je gelooft, integendeel. Maar dat mag niet ten koste gaan van je gelovig handelen, je dienstbaar opstellen ten opzichte van je medemens. Een lichtje in een duistere wereld aanbieden… Ik wou dat ik de enige christen was die dit probleem had, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er velen met hetzelfde probleem als ik sukkelen. Een werkpuntje, ook voor jou?