Het stoort hem als moeilijke woorden de weg naar zijn (bureau)blad vinden terwijl hij dingen probeert uit te drukken die eigenlijk zo gemakkelijk, zo eenvoudig, zo helder aanvoelen. Het beginnen schrijven en een poging doen die zaken – laten we ze maar emoties noemen – neer te pennen ontaardt al gauw in een steeds verder afdwalen van de weg die hij voor ogen had, het doel dat hij wou nastreven; zijn emoties – laten we die zaken zo maar noemen – vatten, vangen.
Niet zomaar. Dit schrijven heeft een hoger doel. Het is op zich waardevol – maar zoals opnieuw blijft hoegenaamd onmogelijk – dergelijke zaken of emoties op papier of in een tekstdocument te plaatsen, maar dan nog blijft die onzekerheid, dat onbegrip over wat ze nu eigenlijk betekenen. En op zo’n moment – dat leerde zijn ervaring hem tenminste – kan het zinvol zijn emoties (hoe noem je dergelijke zaken anders) neer te schrijven; gewoon om zijn gedachten te ordenen en zo verbanden te zien.
Helaas deed hij – zo beseft hij – die ervaring op toen alles nog echt simpel was; niet enkel hoe de emoties aanvoelden, maar ook hoe ze te vatten en te begrijpen waren. En dan begint het natuurlijk. Hij is zelfs met dit besef niet tevreden en vraagt zich zelfs af of alles toen echt simpel was. Misschien … nee, waarschijnlijk zelfs was hij het gewoon die simpel was. Hij begreep er toen ook al niets van, begrijpt hij achteraf. Alles is hetzelfde, alleen hij is complexer geworden.
Leave a Reply