Bidden voor de predikant?

Ik blijf nog even bij BQDEM. Het artikel over genade – dat je hier integraal kunt lezen – overtuigt me niet altijd evenveel, maar één passage springt me echt in het oog.

In het vak Godsdienstwetenschappen en Missiologie hadden we het al eerder over de plaats van macht in religie. Onze eerste neiging is om het ‘vies’ te vinden dat die in één zin voorkomen, ‘macht’ en ‘religie’. Georganiseerde religie, Belgen hebben er hun buikje aan vol. Maar toch kunnen we niet anders dan erkennen dat macht een rol speelt bij religie. Dit bewustzijn kan zich op twee manieren manifesteren. Aan de ene kant kan die macht gebruik worden op te manipuleren, aan de andere kant kan de macht ten dienste van de gelovigen geplaatst worden. Dat houdt soms in dat de macht niet krampachtig vastgehouden mag worden door de leiders, maar dat ze die soms aan anderen moeten durven geven.

Het volgende citaat uit het artikel van Michel Portier maakte grote indruk op me:

Een van mijn beste vrienden, tevens voorganger, moest onlangs spreken voor een groep (ex-)drugsverslaafden in een christelijk opvanghuis. Deze mensen waren gewend dat er na afloop van een preek een oproep werd gedaan om voor ze te bidden. Zij waren immers het slachtoffer en de spreker de succesvolle christen. Maar deze vriend deed het anders; hij erkende het feit dat ook zij een positie in Christus hebben op grond van hun bekering! En om dat kracht bij te zetten liet hij voor zich bidden door de (ex-)verslaafden in plaats van andersom. Want, redeneerde hij, als ik geloof heb dat God mensen werkelijk verandert, dan moet ik geloven dat ook zij dezelfde positie hebben in Christus en op grond daarvan is hun gebed net zo krachtig!