Jong Gezinnenkamp

Het is laat en ik ben eigenlijk nog altijd heel moe van het kamp, maar toch wil ik jullie niet onthouden van een verslagje. Ik had helemaal geen zin in het gezinnenkamp. Ik kon me ten eerste niets voorstellen bij het concept: volledige gezinnen die samen op kamp gaan. Ik ben dan ook maar met tegenzin vertrokken naar het kamp. Mijn ervaring leert me dat met tegenzin naar een kamp vertrekt meestal heel goed uitdraait. Dit keer was dat niet anders. Integendeel!

De mensen die op het kamp waren zijn stuk voor stuk mensen die in hun plaatselijke kerk een vooruitstrevende/toonaangevende rol spelen. Het gezinnenkamp is een plaats om tot rust te komen, te herbronnen. Het was boeiend om met gelijkgezinden te praten en zelf te herbronnen. Dat ik de tieners mocht leiden en begeleiden in hun geestelijke groei en dat ik daarbij volledig vrij gelaten werd, was fantastisch. Ik kon met hen naar hartenlust nieuw methodes proberen en samen hebben we veel van elkaar geleerd, een fantastische groep. Ik werk op zich het liefst met jongeren, maar het feit dat er ook jonge kindjes mee waren, was super. Ik speel ondanks dat het niet echt mijn doelgroep is, toch heel graag met kleine kindjes. De trampoline heeft het geweten.

Wat nog voor een extra dimensie zorgde, was het feit dat de omgeving voor mij nagenoeg nieuw was. We waren in totaal met twee rasechte West-Vlamingen (die nog altijd daar wonen) en ik vond het prachtig om heel wat nieuwe mensen te leren kennen, of mensen die ik oppervlakkig kende, echt te leren kennen. Het was met andere woorden de moeite waard. Hopelijk lukt het volgend jaar opnieuw.

P.S. Ik heb deze week een jobaanbieding gekregen van het KATHO in Torhout. Ik mocht deeltijds titularis zijn van het eerste jaar in de lerarenopleiding. Ik heb de job geweigerd. Ik heb lang genoeg over mijn beslissing theologie nagedacht en ben nog altijd overtuigd van die beslissing.