Ben Crabbé

Dat allerlei toevalligheden ons ten deel vallen waardoor we dingen meemaken die we als een belangrijk keerpunt in ons leven gaan beschouwen, kunnen we als een echte zegen zien. Zo ook gebeurde gisteren bij mij. In Brussel heb ik normaal heel snel overstap tussen treinen en dat was volgens de vertrekroosters op zowel de digitale tv’tjes als de analoge papieren roosters nu niet anders. Toch was er van de trein Brussel-Genk/Luik om 15u30 op spoor 14 niets te zien. Het gevolg was dat ik – terwijl de meeste, gefrustreerde Leuvens georiënteerde reizigers met een boze gelaatsuitdrukking en angstige, maar toch ietwat holle ogen naar de tv’tjes stonden kijken – in een wilde bui besloot de stoptrein naar Leuven te nemen die in alle stations halt houdt er er dus bijgevolg langer over doet dat de eerstgenoemde trein. Als gevolg daarvan kwam ik net op tijd om bus 395 te nemen die vlak bij mijn kot stopt. De 395 van een half uur daarvoor mis ik meestal net als ik meteen de goeie (snellere) treinverbinding heb, waardoor ik de 7, 8 of 9 dien te nemen.

In elk geval, ik haal op tijd de 395 en die passeert een plekje in Leuven waar twee slagerijen en een bakkerij heel dicht bij elkaar gelegen zijn. Voor de bakkerij is een halte van de 395. De man van een bejaard koppel (ik vermoed toch dat ze een koppel waren) zegt tegen zijn vrouw (dat vermoed ik dus) met een oer-Leuvens accent (dat vermoed ik eveneens, want elk Vlaams-Brabants dialect lijkt voor mij op Leuvens, zo meende ik ooit een meisje uit Leuven te spreken terwijl ze eigenlijk van Mechelen kwam): ‘Kijk daar eens in de bakkerij! Is dat niet dinges?’ Ik kijk uiteraard ook mee, want dat doe je nu eenmaal als mens. ‘Awel, dinges, Ben Crabbé*. Ge weet wel, diene van Blokken.’ Dat Ben Crabbé oorspronkelijk bekend geworden is als de drummer van de Kreuners, blijkt de man vergeten te zijn. Ik kijk goed in de bakkerij en zie Ben Crabbé eerst niet staan. Terwijl de gedachte in mij opkomt dat de oude man seniel, dement of gewoon blind is, verplaatst een jonge vrouw in de bakkerij zich. En ja hoor, daar staat hij: Ben Crabbé, ‘diene van Blokken’. Er staan heel wat mensen in de bakkerij, maar om een of andere reden is er een grote afstand tussen Ben en de rest van de shoppers. Dat zou natuurlijk kunnen liggen aan het feit dat Ben die zondag besloten had om niet in de douche te kruipen en dus een uur in de wind stonk, maar de ongemakkelijke houding van de mensen wijst slechts op één ding: de omstanders weten niet hoe zich te gedragen in the presence of Ben. Ben doet verwoede pogingen om het kind dat naast hem staat en (nog) niet onder de indruk is van zijn bekendheid aan te spreken om zo gemeend voeling te krijgen met het plebs, maar de omstanders lachen geforceerd en zijn nog minder op hun gemak. De fysieke afstand wordt mijns inziens grotendeels bepaald door een geestelijke/emotionele afstand.

Ik vraag me af of de oude man achter mij dezelfde observatie als mij gemaakt heeft of gewoon teruggevallen is in zijn seniele toestand, want hij maakt de terechte opmerking: ‘Het is ook maar een mens, hé, hij moet ook brood hebben.’ Ik hoor enige aarzeling in zijn stem, wat er op duidt dat hij niet volledig overtuigd is van zijn eindconclusie. Ik vermoed dat hij er – net zoals ik nu doe – toen hij thuiskwam nog eens goed over heeft nagedacht, als zijn dementie hem intussen weer geen parten heeft gespeeld. Misschien is het wel zo’n hippe opa die vlotjes zijn weg op het wereldwijde web vindt en ook een wordpressblog heeft waarop hij speculeert over het ‘maar mens’-zijn van Ben Crabbé. Misschien is Ben Crabbé wel aan het nadenken om een boek te schrijven voor BV’s**. Een boek met praktische tips om naar de bakkerij te gaan zonder depressief te worden als gevolg van de ervaren afstandelijkheid. Of beseft hij dat hij wou dat zo’n boek bestond omdat hij zichzelf voelt afdalen naar een depressie. Daarom: als je de volgende keer in de bakkerij staat en je herkent plots Ben Crabbé: benader hem, geef hem misschien zelfs een knuffel! Probeer er voor één keer niet op te letten dat hij zich op zondag niet gedoucht heeft!

• Ben Crabbé is een bekende Vlaming. Om meer over hem te weten: klik hier. (Dat ik dit erbij vermeld, kan meerdere dingen betekenen. Ik denk ten eerste misschien dat de lezer van deze blog – als die er al zijn – compleet wereldvreemd zijn. Ik denk ten tweede misschien dat de lezer van deze blog iemand is die houdt van een uitgebreide algemene kennis, een self-made intellectueel die het ‘klik hier’-onderdeel van deze voetnoot een belangrijke meerwaarde van deze post vindt. Of ik hoop ten laatste misschien dat ook Nederlanders deze blog lezen en ik dus een internationaal lezerspubliek heb. Van Nederlanders kunnen we natuurlijk niet verwachten dat die Ben Crabbé zomaar kennen.)

** BV = Bekende Vlaming. Om correct Nederlands te gebruiken, zouden we eigenlijk moeten spreken over BV’en als meervoudsvorm, maar zeg nu zelf; BV’s ligt veel vlotter in de mond.