Gisteren zat ik te wachten in Brussel-Noord. De trein van Leuven naar Brussel had een heel kleine vertraging, met als gevolg dat ik daar haast een uur mocht zitten. Een beetje verder zat een bedelaar. Een geblondeerde vrouw stopte naast hem en begon een praatje te slaan. Ik bewonderde de vrouw dat ze zomaar met iemand die door de meeste mensen genegeerd wordt, begon te praten. Wat ben ik daar zelf slecht in… Ik zal het toch ooit eens moeten leren om ook aandacht te hebben voor dit soort mensen.
Plotseling kwamen een vrouw en een man naast me zitten. De vrouw had veel te ruime kleren aan. De mensen zeulden drie gigantische zakken met zich mee. Ik wil niet te veel gaan labellen, maar ze zagen er wat marginaal uit. (Dit laatste vooral om de situatie te schetsen.)
Opeens vroeg de vrouw me in het Frans of ik haar een euro kon geven om te bellen. Zoals je intussen weet, geef ik niet graag zomaar geld en ik zei dat ik dat niet wilde. Daarop ging ze verder en begon ze andere mensen aan te spreken. Intussen werd ik boos op mezelf. ‘Job,’ dacht ik, ‘geef dan desnoods geen geld, maar laat haar je gsm gebruiken om te bellen.’ De vrouw kwam terug en begon tegen de man te zeggen dat het niks werd. De exacte bewoording was: ‘Njet, njet, njet.’ Dat herinner ik goed omdat het Russisch uit de mond van een Franstalige niet zo vanzelfsprekend leek.
Ik greep mijn kans en zei: ‘Mevrouw, je mag gerust mijn gsm eens gebruiken.’ (In het Frans uiteraard.) Ze keek me aan en zei zonder veel gêne: ‘Het was eigenlijk voor een pak sigaretten.’ Ik was ontgoocheld. Net om die reden geef ik niet graag geld. En dit versterkte mijn apathie in dat soort situaties. Toch kwam er nog een gevoel bij kijken wat ik niet goed kon plaatsen: ik vond het spijtig dat ik geen sigaretten bij had…