Your basket is currently empty!
Israël en Palestina
Het is natuurlijk altijd gewaagd om iets te posten over conflicten. Van zodra je verslaggeving doet, leg je je persoonlijkheid erin. Dat is naar mijn mening opnieuw te zien bij het conflict in het Midden-Oosten. Ik ben er al lang van overtuigd dat de Vlaamse media de kant kiezen van de Palestijnen en dat is nu niet anders. Het beeld dat geschetst wordt, is er een van lijdende Palestijnen en agressieve Israëlieten.
Kan je wel iets doen als een kant kiezen? Ik denk dat dit ten zeerste moet vermeden worden. Vanuit christelijke hoek bestaat de tendens om de kant van Israël te kiezen. Dat is namelijk het volk van God. Hoewel ik nog altijd niet goed weet wat te denken over verbondsleer of dispensationalisme, en de beoordeling daarvan maar een zijspoor vormt voor deze post (edit: 2 januari 2009), denk ik wel dat we moeten oppassen de staat Israël gelijk te stellen met het volk van God. Misschien kan het ooit weer Gods volk worden, maar dat zal niet door een door mensen geleide oorlog kunnen zijn.
Aan de andere kant zie je veel Europeanen die ronduit de kant van de Palestijnen kiezen. Nu is mijn indruk dat de meeste Europeanen hoe dan ook niet echt grondig nadenken over internationale politiek. Alles is zwartwit. Toen de VS Irak binnenvielen, was dat slecht. Plotseling werd er niet meer gesproken over de wandaden van Saddam, maar enkel voor de terreur van Bush. Daarmee wil ik Bush’ acties helemaal niet goedpraten, maar aangeven dat er nogal ongenuanceerde standpunten ingenomen werden. Te zien aan de vreugde van heel wat Irakezen waren die toch blij dat er iets gebeurde.
De Palestijnen opnieuw. Ik heb de indruk dat de Europese gemeenschap door het partij kiezen voor de Palestijnen zich wil wassen van de ‘zonden’ van net na de Tweede Wereldoorlog. Het Westen heeft Israël hun land gegeven door het af te nemen van de Palestijnen en heeft zo het conflict in gang gezet. Dat Israël daarbij gesteund wordt door de VS, die op dit moment niet op een goed blaadje staan bij de internationale gemeenschap, helpt hen natuurlijk ook niet.
Geweld is geen oplossing, maar soms begrijp ik het wel. Israël wordt al jaren geteisterd door oorlogen, zelfmoordaanslagen, mortieraanvallen… Een kat in het nauw maakt gekke sprongen, zegt men, en ik geloof dat dit hier het geval is. Aan de andere kant, de Palestijnen zijn hun land kwijt, ze worden onderdrukt, ze zijn arm… ook logisch dat zij in het offensief schieten. Wat doet het dan deugd om te horen dat er in de grensstreken initiatieven zijn om Palestijnen en Israëli’s te laten samenwerken. Dat is een oplossing voor het conflict, maar dan zal iedereen eraan moeten bijdragen. En na zestig jaar conflict zie ik dat niet zo gauw gebeuren.
Daarom vind ik het goed dat de UN zowel Israël als Palestina oproepen om hun acties te staken. Wanneer mensen aangevallen worden, is er geen goed of slecht. Op dat moment wordt er geen rekening gehouden met het feit dat de mens op God lijkt, iets wat zowel joden, christenen als moslims in Genesis 1:26-31 kunnen lezen, voor alle groepen een gezaghebbend document. Laten wij als christenen geen partij kiezen. Laten we geweld afkeuren, elke vorm van geweld.
Comments
7 responses to “Israël en Palestina”
-
De EU kiest allesbehalve de kant van de Palestijnen. Oproepen tot een staakt-het-vuren wordt bij vrijwel elk conflict gedaan.
-
Ik heb een fout getypt. Ik bedoelde ‘Europese gemeenschap’ en niet ‘Europese Gemeenschap’. Hoofdletter moet weg, maakt een groot verschil.
-
Een foutje?
Het dispensationalisme zegt het tegenovergestelde van wat Job beweert. Juist de verbondstheologie gaat er vanuit dat de gemeente het geestelijke Israël is. Het dispensationalisme keert zich tegen die gedachte en gelooft in verschillende bedelingen waarin God met de wereld verschillend handelt. Daaronder bevinden zich een bedeling met Israël én een bedeling met de gemeente. Beide bedelingen worden onderscheiden.Uiteindelijk zal JHWH zelf de oorlog met het gelovige en bekeerde (!) Israël in de toekomst voeren. God werkt juist door de mens. Betreffende Israel moeten we ons afvragen of we het ‘volk van God’ in de diepste betekenis van het woord, mogen noemen. Juist de profetieën geven ons te kennen dat het op dit moment niet Gods volk is (Hs1-3). Dat dat straks weer zal veranderen in ‘wel Gods volk’ is nog toekomstmuziek.
Laat christenen vandaar voorzichtig zijn om te snel te kiezen voor Israël. Wat we zien zijn twee natiës, met twee diepgewortelde religies (het Jodendom en de Islam) die tegen elkaar strijden.
Christenen mogen zich wat dat betreft eens wat meer zorgen maken over de christenen in beide kampen. Juist voor hen is de situatie het moeilijkst, want zij beseffen dat zonder een bekering tot Jezus Christus de problematiek in het Midden Oosten niet opgelost zal worden. -
@ Raymond: inderdaad een foutje, bedankt voor de rechtzetting
Meer info over het dispensationalisme: http://nl.wikipedia.org/wiki/Dispensationalisme
Een bijkomende vraag daarbij aan Raymond? Zit binnen de verbondsleer vervat dat Israël vervangen wordt door de gemeente? Zo ja, hoe verklaar je dan bijvoorbeeld het stuk in Rm11?
-
Dag Job,
Ja, die gedachte zit nog bij de oude verbondsleer vervat, maar minder binnen de nieuwe verbondsleer. Vergelijk maar eens Ridderbos op Rm11 (CNT-oud) met VanBruggen op Rm11 (CNT-nieuw). -
De verbondsleer is nooit de vervangingsleer geweest die dispensationalisten er van wilden maken. De directe vervanger is bij de verbondsleer ook helemaal NOOIT Israël geweest.
Als er dan van een vervanger gesproken moet worden dan is dat Jezus Christus.
1. Hij verving Israël door evenals haar te vluchten in Egypte (Matth. 2:13-15)
2. Hij verving Israël door evenals haar te gaan door de woestijn (Matth. 4) Hij ging 40 dagen verwijzend naar de 40 jaren.
3. Waar Israël de test verloor, won Christus de test. En kon de wet vervullen. En zo kon in Hem een nieuw volk beginnen.Het volk dat in Christus begon bestond uit JOOD EN HEIDEN.
Dit is altijd de stelling van de verbondsleer geweest, maar tot de jaren 70 van de 19de eeuw formuleerde men de verbondsleer vaak zo beroerd, dat men sinds de opkomst van het dispensationalisme denkt dat de Gereformeerde Verbondsleer zou leren dat Israël vervangen wordt door de kerk. Terwijl Christus dus Israël vervangt. En dus JOOD EN HEIDEN in Christus deel is van het volk van God
-
Het verbaasd me dan wel enorm waarom er dan steeds binnen de verbondstheologie gesproken wordt over de kerk als het ‘geestelijke Israel’ of de kerk als het ‘nieuwe Israel’, terwijl er voor het ‘letterlijke’ of ‘oude’ Israel geen plaats meer is. Ik doel daarmee niet op de 19de eeuw enkel maar ook op die van de Reformatie en daarna.
Leave a Reply to RaymondCancel reply