Vandaag maakte Paul Washer even een ommetoertje van zijn trip door Nederland. Washer was door de ETF en Breeze uitgenodigd om er te komen spreken over radicaliteit en de plaats die jonge christenen in de wereld kunnen (en moeten innemen).
Washer staat bekend om het geven van heel bewogen preken over de laksheid van het hedendaagse christendom. Dat kwam vandaag opnieuw aan bod. Terecht, hij haalde een aantal heel duidelijke pijnpunten aan:
(*) Wij praten constant over evangelisatie, maar we weten niet (goed) wat het evangelie inhoudt.
(*) Ons evangelie is te gemakkelijk, té simpel, teveel aangepast aan de huidige cultuur.
(*) Het evangelie is te pragmatisch geworden (op nut en bruikbaarheid gericht).
(*) Theologie wordt teveel onderzocht zonder koppeling met de concrete geloofspraktijk.
(*) … (vul gerust de lijst aan)
Tegelijk had ik wel een aantal opmerkingen bij de lezing:
(*) Washer spreekt voortdurend over té pragmatisch, maar hij haalt enerzijds zelf een paar pragmatische stappen aan bij het bouwen van kerken; en anderzijds heb ik de indruk dat zijn lezing voor zijn ‘angst’ voor pragmatisme te ver van een praktische dimensie bleef. Hij spreekt bijvoorbeeld over ‘Bijbels leven’, maar wat is dat dan precies? Hoe doe je dat?
(*) Hij spreekt over het feit dat teveel missionaire organisaties sociale instituties geworden zijn. M.a.w. het Woord moet centraler staan en niet de hulpverlener. Ik vind deze scheiding te kunstmatig. Ik heb de indruk dat net die sociale dimensie te vaak vergeten wordt. Wat een mooie praktijk van het Woord kan de medemens helpen zijn! Washer haalt tegelijk zelf aan dat hij bij evangelisatie niet altijd spreekt, maar dat hij mensen laat kijken naar zijn gezin. Spreekt hij zo niet zichzelf tegen?
Voor een beeld van Paul Washers (s)preken (dit is een lezing die voor héél wat ophef zorgde, ik ben met sommige delen akkoord, met andere niet):
Leave a Reply