Handelingen

Ik heb vorige week Handelingen uitgelezen. Het is niet echt een boek dat je zomaar mag gebruiken om theologische standpunten op te baseren (tenzij je een leuke dwaalleer wilt ontwerpen of zo), maar het blijft absoluut een van mijn favoriete boeken. Ik heb het nu voor het eerst in de NBV kunnen lezen en dat was genieten. Je wordt meegenomen in een verhaal vol spanning, avontuur, leiding… en humor. Paulus kon toch soms een sadistisch rotzakske zijn (in de meest positieve zin van het woord). Wanneer hij samen met een paar andere in Filippi gevangen gezet wordt (wat niet zomaar zou mogen, want hij is Romein), doet hij eerst alsof zijn neus bloed, waarna hij de oversten serieus de stuipen op het lijf jaagt door hen te wijzen op zijn burgerschap (Hd16:37-39). Je kunt je levendig voorstellen hoe ‘lief’ de reactie van de overheid in vs. 39 wel geweest is. Ongeveer net hetzelfde doet hij in de kazerne van Jeruzalem (Hd22:24-29), waar hij ook niet meteen zegt dat hij Romein is, maar pas wanneer ze op het punt staan hem zweepslagen te geven. De tribuun is heel begrijpelijk erg geschrokken (vs. 29). Wanneer hij wat later voor het Sanhedrin moet verschijnen, stook hij de Farizeeën tegen de Sadduceeën op. Wat eigenlijk zijn verhoor was, draaide uit op een kleine rel (Hd23:6-10).