Dat wordt vást lekker!

Koken doe ik graag. Ik kan het waarschijnlijk minder goed dan ik denk het te kunnen, maar dat neemt niet weg dat ik het graag doe. Toen ik nog in Gent op kot zat, kwamen geregeld mensen bij me eten. Dit jaar was dat nog niet gebeurd. Maar daar kwam verandering in. Ik had een knappe jongedame kunnen strikken om mijn recepten uit te proberen.

Wat zou ik voor haar klaarmaken? Dat werd uiteraard een belangrijke vraag. Want met hetgeen je klaarmaakt, zeg je veel. Als je kreeft klaarmaakt – wat ik overigens niet kan – ben je te gemakkelijk; dan zeg je: hey schat, ik wil je. Of spreid je gewoon heel hautain je materiële welvaart tentoon. Als je pizza’s van €1,09 in de Aldi koopt – je weet wel van die basisvormen met een olijf op (die olijf kost waarschijnlijk nog het meest van al) – dan ben je te goedkoop; dan zeg je: hey schat, laten we gewoon het eten overslaan. Of toon je gewoon heel expliciet dat je maar een arme kotstudent bent.

Ik had wel een lekker, maar toch simpel (je wil echt géén mislukking als iemand komt eten) receptje: scampi’s in een lekker roomsausje. Ik weet niet wat het precies is, maar er is iets met het woord ‘scampi’. Op een of andere manier lijkt je gerecht daardoor veel exotischer. Ik had ooit scampi’s klaargemaakt voor een andere knappe deerne en die sprong bijna extatisch in de lucht toen ze hoorde wat er op het menu stond. Dat terwijl je eigenlijk gewoon meestal tijgergarnalen of zoetwatergarnalen aan het klaarmaken bent. Die woorden gebruik je natuurlijk helemaal niet, want ‘scampi’ klinkt zoveel mooier.
Wat er ook altijd goed in gaat, is een stuk van de koe. Je kunt daarbij dan gewoon een Engelse verzamelnaam gebruiken: steak, maar laten we eerlijk zijn, als je culinair impressionant wilt zijn, zul je Frans als voertaal moeten gebruiken. Wat is een ‘steak’ nou naast een ‘entrecôte’, een ‘côte-à-l’os’ en een ‘tournedos’? Niets natuurlijk. Daar komt bij dat het Frans de taal van de liefde is en dat de stemming dan meteen goed zit. Bovendien kun je ook vragen hoe ze haar entrecôte wil. Bepaalde mensen zouden ze dan laten kiezen tussen goed gebakken of licht gebakken, maar laten we dit toegeven: als je dit vraagt, maak je jezelf astronomisch gastronomisch belachelijk. Of wou je het misschien nog erger maken en vragen of ze het medium of rare wou? Bleu, saignant, bien cuit… dat zijn pas termen met inhoud, met finesse.
Nu is het natuurlijk te zien welk soort volk je over de vloer krijgt, heel wat meiden laten zich makkelijk vangen door dure woorden en exotisch klinkende recepten, maar ik ga voor méér. Ook de dame die bij mij over de vloer kwam, was wel wat meer gewoon. Een lekkere spaghetti vond ze genoeg, zolang de omkadering – het gesprek, de sfeer, het gezelschap – maar goed zat. En daar ging ik dan ook voor: een heel eenvoudige recept, een lekkere lasagne.

Daar zaten we dan, in de keuken van mijn kot. Ik had nog wat gedweild. Onze keuken was een kleine mesthoop, moet ik eerlijk toegeven, maar daar was nu niets meer van te zien. Ik plaatste de lasagne op de tafel en schepte haar bord vol. Na gebeden te hebben, zei ik ‘smakelijk’ en ze stak een vork vol lasagne in haar mond, na er eerst wat op geblazen te hebben tot ze zeker was van een hapklare temperatuur. Het feit dat haar ogen dicht gingen bij de eerste hap, zei genoeg: ze genoot ervan. Haar ogen gingen terug open, ze keek me aan en zei: ‘Het is heerlijk!’ ‘Dank je,’ repliceerde ik, quasi-verlegen. Ze bleef me aankijken en realiseerde zich plots: ik had niets op mijn bord liggen. ‘Eet jij niet?’ vroeg ze.

‘Nee schat,’ zei ik en keek diep in haar grote, bruine ogen, ‘ik vast.’